வினையில் முடிந்த விளையாட்டு

உக்ரைன் நாட்டில் கிழக்கே நெடுந்தூரம் பரந்து விரிந்த சமவெளிகளுக்கு மத்தியில், சரித்திரத்தின் மங்கிய ஏடுகளைத் தன்னகத்தே பொதிந்து வைத்திருந்த சிறு நகரம்தான் சுமி. ஒரு காலத்தில் அமைதியான அருங்காட்சியகங்களுக்கும், வளைந்து நெளிந்து செல்லும் கல் பதித்த வீதிகளுக்கும் பெயர் பெற்றிருந்த ஊர் அது, இப்போது பீரங்கிக் குண்டுகளின் பயங்கர ஒலியால் அதிர்ந்துகொண்டிருந்தது. எங்கும் இடிபாடுகள், சிதைவுகள். அந்தச் சீர்குலைந்த கோலத்தின் நடுவே, உள்ளூர் மக்கள் மெல்ல அடி எடுத்து வைத்தனர் – உணவுக்காக, ஒதுங்குமிடத்துக்காக, ஒரு காலத்தில் அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையின் மிச்சசொச்சங்களுக்காக அவர்கள் தேடி அலைந்தனர்.

ஆனால் எல்லோரும் அப்படியில்லை. ஜெனரல் செர்ஹி டோரொஷென்கோ, பெருமை மிகுந்த, அதே சமயம் விவேகமற்ற தளபதி அவர். போர் என்பது தந்திரங்களை விட விளம்பரத்தை நிலைநாட்டுவதுதான் என்று அவர் திடமாக நம்பினார். களைத்துப் போயிருந்த அவருடைய அதிகாரிகளின் அறிவுரையை மீறி, போரால் உருக்குலைந்திருந்த நகரத்தின் மத்திய சதுக்கத்தில் ஒரு பிரம்மாண்டமான "ஊக்கத்தை அதிகரிக்கும் நிகழ்ச்சி" என்றொரு கொண்டாட்டத்திற்கு ஏற்பாடு செய்தார் – அணிவகுப்புகள், கொடிகள், உரைகள், மற்றும் இராணுவ இசைக்குழுக்கள் என்று அமர்க்களப்பட்டது அந்த இடம்.

உடைந்த ஜன்னல்களின் ஊடாக வயதான கிராம மக்கள் அந்த அபத்தமான காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பசியாலும் துக்கத்தாலும் இறுகிப் போயிருந்த அவர்களின் முகங்களில் ஏளனம் குடிகொண்டிருந்தது. அவர்களில், தத்துவத்தில் கரை கண்ட வயதான ஆசிரியர் மைக்கோலா, மெல்லிய குரலில் முணுமுணுத்தார்:

“அறிவாளிகளுக்கு வாழ்க்கை ஒரு கனவு, மூடனுக்கு விளையாட்டு, பணக்காரனுக்கு நகைச்சுவை, ஏழைக்குத் துயரம்.”

அணிவகுப்பு தொடங்கியது, இசைக்குழு வாத்தியங்களை இசைத்தது, ஜெனரல் கம்பீரமாக மேடையில் நின்றார். சில நொடிகளுக்குப் பிறகு, தொலைவில் இருந்து ஒரு விசில் சத்தம் இசையின் ஓசையைக் கிழித்தது – எதிரியின் ஏவுகணை குறி தவறாமல் வந்து விழுந்தது, அந்த ஆரவாரமான கொண்டாட்டத்தையும், ஜெனரலின் மாயையையும் நொடியில் முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தது.

சதுக்கம் மீண்டும் அமைதியானது, எரிந்த பொருட்களின் லேசான சடசடப்பும், மைக்கோலாவின் கசப்பான பெருமூச்சும்தான் அந்த அமைதியைக் கலைத்தன:

“வாழ்க்கையை ஒரு விளையாட்டாக நினைப்பவர்கள், தோற்பதற்கான விலையை பெரும்பாலும் மறந்துவிடுகிறார்கள்.”