தண்ணிய கடிக்க முடியாது!

கென்யால நைரோபினு ஒரு ஊர் இருக்கு. அங்க பெரிய சவன்னா புல்வெளிக்குப் பக்கத்துல ஜபாரினு ஒரு சிங்கக் குட்டி வாழ்ந்து வந்துச்சு. அது அவங்க குடும்பத்துக்கு ரொம்ப பெருமை. ஆனா அதுக்கு ஒரு சின்னக் குறை இருந்துச்சு. அதுக்கு பொறுமையே இல்ல.

ஜபாரி என்ன நம்புச்சுன்னா, "வலிமையால எல்லா பிரச்சினையும் தீர்த்துடலாம்"னு நினைச்சுக்கிட்டிருந்துச்சு. அதனால அது கர்ஜனை பண்ணப் பழகிச்சு, நகத்தெல்லாம் நல்லா கூர்மையா வச்சுக்கிச்சு. மத்த குட்டிங்கூட சண்டைக்குப் போச்சு. "வலிமைதான் முக்கியம்!"னு அது சொல்லிக்கிட்டே இருந்துச்சு.

ஒரு வெயில் அடிக்குற மதியம், மாரா நதிக்கரையில ஜபாரியும் அவனோட அம்மாவான லினாவும் இருந்தாங்க. அங்க தண்ணி குடிக்க வந்த குதிரை கூட்டத்தைப் பாத்தாங்க.

லினா ஒரு கேள்வி கேட்டா, "ஜபாரி, இந்த உலகத்துல எது ரொம்ப வலிமையானது?"

ஜபாரி யோசிக்காம பதில் சொன்னான், "பல்லு! நகம்! கடிச்சு உடைக்கிற சக்தி!"

லினா லேசா சிரிச்சா. "தண்ணிய கடிச்சுப் பாரு,"ன்னு சொன்னா.

ஜபாரி வெட்கப்பட்டு சிரிச்சான். ஆனாலும் முயற்சி பண்ணான். தன்னோட கூர்மையான பல்ல வச்சு தண்ணியக் கடிச்சான். ஆனா தண்ணி உடையல. அது பாட்டுக்கு போய்க்கிட்டே இருந்துச்சு.

லினா சிரிச்சா. "உன் பல்லு எவ்வளவு கூர்மையா இருந்தாலும், உன்னால தண்ணிய கடிக்க முடியாது."

ஜபாரி குழப்பமா கேட்டான், "ஏன்?"

அவனோட அம்மா சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னா, "உண்மையான வலிமைன்னா வெறும் சக்தி மட்டும் இல்ல. தண்ணி பாக்க மென்மையா இருக்கும். ஆனா அது மலையக்கூட அரிச்சுடும். அது வளைஞ்சாலும் உடையாது. சக்திங்கிறது அழிக்கிறது இல்ல ஜபாரி—அது சூழ்நிலைக்கு ஏத்த மாதிரி மாறிக்கிறதுல இருக்கு."

அன்னிக்கு ஆரம்பிச்சு, ஜபாரி தன்னோட உடம்ப மட்டும் இல்ல, மனசையும் பழக்க ஆரம்பிச்சான். பொறுமை, புத்திசாலித்தனம், சிரிக்கிற சக்தி இதையெல்லாம் கத்துக்கிட்டான்.