காலமும் கடந்து போகும்

மல்லிகை பூவின் நறுமணம் வீசும் மதுரை மாநகரில், அந்த பழைய வீட்டின் சுவற்றில் மாட்டியிருந்த ஒரு பழங்கால கடிகாரத்திலிருந்த தூசியை மெதுவாக துடைத்துக் கொண்டிருந்தார் அப்பா. மரச் சட்டத்துக்கு வயதாகி இருந்தது, ஆனால் கடிகாரத்தின் முட்கள் பல தசாப்தங்களாக நேரத்தை சீராகக் காட்டியபடி நகர்ந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன.

களைப்பு மேலிடும் முகத்துடன் ​​அவரது மகன் பிஜு உள்ளே வந்தான். சென்னையில் பணிபுரியும் ஒரு சாப்ட்வேர் என்ஜினீயரான பிஜு, விரக்தியுடன் வேலைப்பளுவின் இடையில் ஒரு இடைவெளிக்காக ஊருக்கு வந்திருந்தான்.

"அப்பா, நான் முடங்கி விட்டது போல உணர்கிறேன். எவ்வளவு கடினமாக உழைத்தாலும், நான் முன்னேறுவதாகத் தெரியவில்லை. மற்றவர்கள் பிரமோஷன் வாங்கிக்கொண்டே செல்கிறார்கள், ஆனால் நான் இன்னும் அதே பொசிஷனில் தான் இருக்கிறேன்," என்று கூறி சோர்வாக கையால் தலைமுடியை கோதியபடி வீட்டின் விட்டத்தைப் பார்த்து பெருமூச்சு விட்டான்.

அப்பா புன்னகைத்தார், இன்னும் கடிகாரத்தைப் பளபளப்பாக்கிக் கொண்டிருக்கும் கடமையை அவர் கைவிடவில்லை. "கண்ணா, இங்கே வா," என்று கடிகார முகத்தை சுட்டிக்காட்டி அவர் கூறினார். "இந்த முட்களைப் பார்க்கிறாயா? அவை மிகவும் மெதுவாக நகர்கின்றன, நாம் அதை கவனிக்கக்கூட மாட்டோம். ஆனால் அவற்றை நீண்ட நேரம் பார்த்தால், அவை ஒருபோதும் நிற்பதில்லை என்பதை உணரமுடியும். எவ்வளவு மெதுவாக என்றாலும், அவை நகர்ந்துகொண்டேதான் இருக்கின்றன, காலப்போக்கில், அவை செல்ல வேண்டிய இடத்திற்குச் சென்று சேரவும் செய்கின்றன."

பிஜு கடிகாரத்தின் வினாடி முள் அமைதியாக முன்னோக்கிச் செல்வதைப் பார்த்தான். அவன் இந்த கடிகாரத்தை தன் வாழ்நாள் முழுவதும் பார்த்திருக்கிறான், ஆனால் அவன் அதை இன்று பார்ப்பது போல் ஒருபோதும் பார்த்ததில்லை.

"வாழ்க்கையும் அப்படித்தான், மகனே," அப்பா தொடர்ந்தார். "முன்னேற்றம் எப்போதும் வேகமாகவோ அல்லது கண்கூடாகவோ இருக்காது, அதனால் முன்னேற்றம் முடங்கிவிட்டது என்று அர்த்தமல்ல. நாம் தொடர்ந்து கர்மம் செய்யும் வரை, முன்னேறிக் கொண்துதான் இருப்போம்."

பிஜு ஒரு ஆழமான மூச்சை எடுத்து விட்டான், அவனுடைய தோள்களில் இருந்த சுமை குறைந்தது போல் உணர்ந்தான். கடிகாரத்தின் டிக்-டிக் சத்தம், முன்பு வெறும் பின்னணி சத்தமாக இருந்தது, இப்போது அமைதியான ஊக்கம் தரும் இசையாக ஒலித்தது.

அந்த மாலை, சூரியன் பழைய சுவர்களில் தங்க நிறத்தை வீசியபோது, ​​பிஜு ஒரு புதிய கண்ணோட்டத்துடன் மதுரையை விட்டு சென்னைக்குப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான் —எவ்வளவு மெதுவாக இருந்தாலும், ஒவ்வொரு வினாடியும் முக்கியமானது என்பதை அறிந்த ஞானத்துடன்.

அந்த வீட்டில், அந்த பழங்கால கடிகாரம் எப்போதும் போல டிக்-டிக் என்று இப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.