பொன்னினும் மேலான கல்

ஈரான் நாட்டில் ஷிராஸ் நகரின் அருகே இருந்த குன்றுகளின் அடிவாரத்தில், தன்னுடைய ஆடுகளை மேய்த்துக்கொண்டு எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தான் நாவீத் என்னும் இடையன். ஒரு மாலைப் பொழுதிலே, கதிரவன் மேற்கே மெல்லச் சாயும் அந்தி வேளையில்,   வணிகப் பொருட்களோடு ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த ஒரு வணிகர் கூட்டத்தை நோக்கி, திருடர்கள் கூட்டம் ஒன்று மெல்ல மெல்ல, பூனை போல் பதுங்கிப் பதுங்கி வந்து கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தான் நாவீத்.

ஒரு நொடிகூடத் தாமதிக்கவில்லை. சட்டென்று ஒரு கல்லை எடுத்து, குறி பார்த்து, அந்தத் திருடர் கூட்டத்தின் தலைவன் மீது வீசினான். கல் சரியாக அவனுடைய நெற்றி மீது படவும், அலறல் சத்தம் கேட்டு வணிகர்களின் காவலாளிகள் திடுக்கிட்டு விழித்தெழுந்தனர். உடனே இரு தரப்புக்கும் இடையே கைகலப்பு மூண்டது. வணிகர்கள் பெரும் ஆபத்திலிருந்து காப்பாற்றப்பட்டாலும், நாவீதுக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லை. திருடர்கள் அவனை சரமாரியாகத் தாக்கினார்கள். பலத்த காயங்களுடன், சுயநினைவின்றி கீழே விழுந்தான் அந்த இடையன்.

மறுநாள் நாவீத் ஒரு  மருத்துவமனையில் கண் விழித்தான். அவனுடைய தன்னலமற்ற வீரச் செயலுக்கு நன்றி சொல்லும் விதமாக, அந்த வணிகர் அவனைப் பார்க்க வந்தார். அவன் படுக்கையருகில் ஒரு பொற்காசுகள் நிறைந்த பையை வைத்தார்.

நாவீத் அந்தப் பொற்காசுகளைப் பார்த்தான். பிறகு, கட்டுப்போடப்பட்டிருந்த தன்னுடைய காயங்களைப் பார்த்தான். மெல்லிய புன்னகையோடு அவன் சொன்னான்:

“சரியான நேரத்தில் எறியப்பட்ட ஒரு கல், தவறான நேரத்தில் கொடுக்கப்படும் தங்கத்தை விட மேலானது.”

அந்த வணிகருக்கு அந்த வார்த்தைகளின் ஆழம் புரிந்தது. சரியான நேரத்தில் செய்யப்பட்ட ஒரு தன்னலமற்ற செயலின் மதிப்புக்கு ஈடாக எந்தப் பொன்னும் இருக்க முடியாது என்பதை அவர் உணர்ந்தார்.