கற்க பின் அதில் நிற்க

காலையில் கொல்கத்தாவின் சாலைகள், பசுமை மரங்களின் நிழலில் மிதக்கும் பனித்துளிகள், தொலைவில் பஸ்ஸின் ஹார்ன், அருகில் சாய்கடையின் வாசனை – இவை அனைத்தும் நரேந்திரனின் காலடி ஒலியில் கலந்து ஒரு புதுமையான இசையை உருவாக்கின.

அன்று காலை, நரேந்திரன் தனது கல்லூரி நூலக வாசலில் நின்றான். அவனது தோளில் புத்தகங்களும், மனதில் புதுமை கனவுகளும். அவன் படிக்கும் வகுப்பில், ஆசிரியரின் ஒவ்வொரு சொற்களும் அவன் மனதில் ஓர் ஓவியமாக பதிந்தன. புத்தகங்களின் பக்கங்களில் அவன் உலகத்தை கண்டான். ஆனால், அந்த உலகம் மட்டும் போதுமா?

ஒரு நாள் அவனுடன் படிக்கும் தோழி கல்பனா, சிரித்தபடியே கேட்டாள்,“நரேந்திரா, ஹேக்கத்தான் போட்டியில் கலந்துகொள்வாயா? புத்தகங்களைத் தாண்டி இன்னொரு உலகம் இருக்கிறது!” நரேந்திரன் தயக்கத்துடன், “எனக்கு படித்ததெல்லாம் நன்றாகத் தெரியும். ஆனால், பிராக்டிக்கலாக எதாவது முயற்சி செய்யும் போது கொஞ்சம் பயம் வருகிறது,” என்றான். கல்பனாவின் விழிகளில் நம்பிக்கை, “முயற்சி செய்தால்தான் தெரியும், நரேன்,” என்றாள்.

அந்த இரவு, கல்லூரி வளாகத்தில், சிற்றுண்டி கடையின் வாசனை, நண்பர்களின் சிரிப்பு, கணினி திரையில் ஒளிரும் குறியீடுகள் – இவை அனைத்தும் நரேந்திரனின் மனதில் புதிய அனுபவங்களை விதைத்தன. அவன் எழுதிய குறியீடு பலமுறை தோல்வியடைந்தது. ஆனால், ஒவ்வொரு தவறும், ஒவ்வொரு முயற்சியும் அவனை வளர்த்தது. குழுவுடன் சேர்ந்து வேலை செய்வது, தோல்வியில் இருந்து மீண்டு வருவது – இவை அனைத்தும் புத்தகங்களில் சொல்லப்படாத பாடங்கள்.

காலம் நகர்ந்தது. துர்கா பூஜையின் சமயம் வந்தது. நகரம் முழுவதும் பண்டல்கள், விளக்குகள், மக்களின் உற்சாகம். நரேந்திரனும், அவன் நண்பர்களும், நகரத்தில் பண்டல்கள் காண வருபவர்களுக்கு உதவும் ஒரு செயலியை உருவாக்கினர். அந்த முயற்சியில், நூல்கள் மட்டும் போதாது – தெருவின் மொழி, மக்களின் முகம், கலாச்சாரம்... இவை அனைத்தும் அவன் அறிவில் கலந்தன.

செமஸ்டர் முடிவில், கல்லூரி விழாவில் நரேந்திரன் தனது அனுபவத்தை பகிர்ந்தான். அவன் சொன்ன சுவாமி விவேகானந்தரின் வார்த்தைகள், அந்த அரங்கில் இருந்த அனைவரையும் சிந்திக்க வைத்தது:

“படிப்பின் பயனை, பயிற்சியின் போது தான் உணர முடியும்.”