மாற்றத்தின் மணல் துகள்கள்

பாலஸ்தீனத்தின், காஸா கரையில், அலைகள் மணலைத் தொட்டுவிட்டு, சொல்லப்படாத சத்தியங்கள் போல பின்வாங்கியபோது, ​​லைலா கடலைப் பார்த்துபடி அமர்ந்திருந்தாள். ஒரு காலத்தில், அவள் கவிதைகளையும் இசையையும் கனவு கண்ட ஒரு கவலையற்ற இளம் பெண்ணாக இருந்தாள். இப்போது, ​​போரின் எதிரொலிகளும் இழப்புகளும் அவளை அவள் அடையாளம் காண முடியாத ஒருத்தியாக மாற்றியிருந்தன.

அவளுக்கு அருகில் பால்ய நண்பன் யூசுப் அமர்ந்திருந்தான், அவன் பல வருடங்கள் வெளிநாட்டில் படித்த பிறகு கடந்த ஆண்டுதான் ஊருக்கு திரும்பி வந்திருந்தான். சோகம் நிறைந்திருந்த அவள் முகத்தை அவன் உற்று நோக்கினான், இப்போது அமைதியான வலி அவனிலும் நிழலாடியது. "நீ மிகவும் மாறிவிட்டாய், லைலா," என்று அவன் முணுமுணுத்தான். "நான் விட்டுச் சென்ற அதே நபராக நீ இல்லை."

லைலா மெல்லியதாக வலியுடன் புன்னகைத்தாள், அவளுடைய கண்கள் அடிவானத்தில் பதிந்திருந்தன. "நீயும் தான், யூசுப்? நீயும் அதே நபரா?"

யூசுப் தலையசைப்பதற்கு முன் தயங்கினான். "இல்லை. நான் அதே மக்கள், அதே தெருக்களுக்கு திரும்பி வருவேன் என்று நினைத்தேன், ஆனால் எல்லாம் மாறிவிட்டன. நீ கூட..."

லைலா ஒரு கைப்பிடி மணலை எடுத்து, அதை தன் விரல்களின் வழியே நழுவ விட்டாள். "நாம் ஒரே நபரை இரண்டு முறை காண மாட்டோம். அதே நபரில் கூட காண முடியாது" என்று கவிஞர் மஹ்மூத் தர்விஷ் சொன்னது தான் உண்மை, யூசுப். போர், காதல், நேரம்—எல்லாம் நம்மை மாற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. நீ நினைவில் வைத்திருக்கும் லைலா நான் இல்லை. நான் இன்று இருக்கும் லைலாவாக நாளை இருக்க முடியாது."

யூசுப் மறையும் சூரியனை நோக்கி பார்வையை மாற்றினான், அதன் தீப்பிழம்பான ஒளி அமைதியற்ற அலைகளில் பிரதிபலித்தது. அவன் இறுதியாகப் புரிந்து கொண்டான். காஸாவில், எதுவும் முன் போல இல்லை—நிலம் இல்லை, மக்கள் இல்லை, உறவினர் ஒருவர் கூட இல்லை!