சித்திரத்தின் சரித்திரம்

அழகிய புளோரன்ஸ் நகரில், லியனார்டோ டா வின்சியின் பட்டறை ஒரு தனி உலகமாக இருந்தது. அவர் செய்து கொண்டிருந்த உடற்கூறியல் ஆய்வுகளின் வரைபடங்கள், பாதி முடிந்த ஆனால் அழகு நிறைந்த சிற்பங்கள், மற்றும் ஒவ்வொரு மேற்பரப்பையும் நிரப்பியிருந்த இயந்திர வடிவமைப்புகள் எங்கும் நிறைந்திருந்தன. லியனார்டோவின் சீடர் மார்கோ, அவரை அடிக்கடி அவரது சமீபத்திய பிளான்களின் குன்றில் தொலைந்து போயிருப்பதைக் கண்டான்.

ஒரு நாள் காலை, மார்கோ பட்டறைக்குச் சென்றபோது, ​​லியனார்டோ பல மாதங்களாகத் தொடப்படாத ஒரு கேன்வாஸுக்கு முன்னால் நிற்பதைக் கண்டான். அதன் மேற்பரப்பு பாதி வரைந்திருந்தது, மற்ற பாதி ஒரு பெரிய வெள்ளை இடமாக இருந்தது. "எஜமானரே, ஏன் இந்த வேலையை முடிக்கவில்லை?" என்று மார்கோ கேட்டான், ஆர்வத்துடன் அவனது கண்கள் மின்னின.

லியனார்டோ அவனை எதிர்கொண்டு புன்னகைத்தார். "இந்த ஓவியத்தைப் பார்க்கிறாயா, மார்கோ? உனக்கு, இது முழுமையடையாதது. எனக்கு, இது இன்னும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய ஒரு பாடம். நான் டஜன் கணக்கான முகங்களை வரைந்திருக்கிறேன், ஆனால் அவற்றில் வாழும் ஆன்மாவைப் பற்றி எனக்கு இன்னும் அதிகம் தெரியாது. எனக்குத் தெரியும் வரை, கேன்வாஸ் அப்படியே இருக்கும்."

மார்கோ திகைத்துப்போனான். "ஆனால் நீங்கள் ஏற்கனவே உடற்கூறியல் கற்றுக்கொண்டீர்கள். தசைகள், எலும்புகள் உங்களுக்குத் தெரியும். எந்த கலைஞனை விடவும் அதிகம். இனி என்ன கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்?"

லியனார்டோ ஒரு தூரிகையை எடுத்து, வண்ணங்களை ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் கலக்கி வரைந்தார். "கற்றல் மட்டுமே மனம் ஒருபோதும் சோர்வடையாத, ஒருபோதும் பயப்படாத, ஒருபோதும் வருத்தப்படாத ஒன்று," என்று அவர் முணுமுணுத்தார், அவரது குரல் மென்மையாக ஆனால் உறுதியாக இருந்தது. "ஒவ்வொரு தூரிகை அடியிலும் முந்தையதை விட அதிகமாகக் கற்றுக்கொள்கிறேன். நான் அதை தேர்ச்சி பெற்றதாக நம்பும் நாள், நான் வளர்வதை நிறுத்திவிடுவேன்.

அவர் மார்கோ உட்காரும்படி சைகை செய்தார். "வா, இன்று நாம் வரைய வேண்டாம். இன்று நாம் வேடிக்கை பார்ப்போம். சில நேரங்களில் மிக முக்கியமான அறிவு என்ன செய்யக்கூடாது என்பதுதான்." அவர்கள் ஒன்றாக நகர வீதிகளுக்குச் சென்று விற்பனையாளர்கள், கைவினைஞர்கள் மற்றும் பயணிகளின் முகங்களை கவனித்தனர். லியனார்டோ ஒருவரின் புருவத்தின் பதற்றம், ஒரு குழந்தையின் கண்களின் பிரகாசம் ஆகியவற்றில் மார்கோ கலையை காணட்டும் என்று விரும்பினார்.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல, மார்கோ ஒரு விஷயத்தை உணர்ந்தான். லியனார்டோவுக்கு, படிப்பு என்பது ஒருபோதும் முடிவடையாத பாதை, அது தேர்ச்சிக்கு அப்பாற்பட்டது. அவரது முடிக்கப்படாத கேன்வாஸ் முழுமையின்மையின் குறிகாட்டியாக இல்லாமல் எல்லையற்ற திறனின் அடையாளமாக இருந்தது.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மார்கோ அந்த நாட்களை வியப்புடன் நினைவு கூர்ந்தான். அவனது எஜமானரின் கேன்வாஸ் இன்னும் முடிக்கப்படாமல் இருந்தது, ஆனால் லியனார்டோவின் மனம் இந்த பிரபஞ்சம் போல என்றென்றும் விரிவடைந்து கொண்டே இருந்தது, எப்போதும் மேலும் நீண்டு கொண்டே இருந்தது. அந்த முடிக்கப்படாத தூரிகை அடியில்தான் மார்கோ உண்மையான ஞானத்தைக் கண்டுபிடித்தான்.

லியனார்டோ டா வின்சியின் வாழ்க்கை அவரது நம்பிக்கைக்கு ஒரு சான்றாக இருந்தது: கற்றலுக்கு முடிவில்லை, ஆன்மாவின் விரிவாக்கத்திற்கான திறனுக்கும் முடிவே இல்லை.