உயிரின் உறைவிடம்

டேராடூனின் சால் காடுகளாலும், படி நிலப் பண்ணைகளாலும் சூழப்பட்ட ஒரு அமைதியான கிராமத்தில், வந்தனா என்ற ஆர்வமும், தேடல் உணர்வும் கொண்ட பன்னிரண்டு வயது சிறுமி வாழ்ந்து வந்தாள். அவளது குடும்பம் பல தலைமுறைகளாக விவசாயிகள். பருப்பு வகைகள், கடுகு மற்றும் பல தானியங்களை பயிரிட்டனர்.

ஆனால், இந்தப் பாரம்பரியம் மெதுவாக அழிந்து வந்தது. அவளது தந்தை, பல வருடங்களாக ஏற்பட்ட குறைவான அறுவடைகளாலும், பெருகி வந்த கடன்களாலும் கசப்படைந்தவர், சமீபகாலமாக வெளியாட்களால் விற்கப்படும் கலப்பின விதைகள் மற்றும் ரசாயனங்களைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார். "நமக்கு விளைச்சல் தேவை," என்று அவர், அவளது தாத்தாவின் எதிர்ப்புகளை அலட்சியப்படுத்தி சொல்வார்.

வந்தனாவுக்குத் தன் தாத்தா என்றால் மிகவும் பிடிக்கும். அவர் ஒல்லியான, பலவீனமான முதியவர். நரைத்த முடியுடனும், தூரத்தில் இடிக்கும் இடி போன்ற குரலுடனும் இருந்தார். விதைகளில் ஆவிகள் இருப்பதாகவும், ஒவ்வொரு விதைக்குள்ளும் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய ஒரு வரலாறு இருப்பதாகவும் அவர் உறுதியாக நம்பினார். ஒரு நாள் வந்தனா அவரிடம் ஏன் தன் களிமண் விதை கொள்கலனை ஒருபோதும் தூக்கி எறிவதில்லை என்று கேட்டபோது, ​​அவர், "இந்த பானையில் இருப்பது வெறும் உணவு மட்டுமல்ல, நமது சுதந்திரமும் கூட," என்று பதிலளித்தார்.

ஒரு கோடை மதியம், வந்தனா தனது தாத்தாவை அவர்களின் மூதாதையர் களஞ்சியத்திற்குப் பின்தொடர்ந்தாள். அது காய்ந்த வேப்பிலைகள் மற்றும் நினைவுகளின் வாசனையுடன் இருந்தது. அவர் ஒரு மரப் பெட்டியைத் திறந்து, துணியால் சுற்றப்பட்ட விதை கட்டுகளைக் காட்டினார். "இவை," என்று அவர் ஒரு சுருங்கிய பழுப்பு நிற காயை உயர்த்திப் பிடித்தபடி கூறினார், "உன் தந்தை பிறப்பதற்கு முந்தையவை. ஆண்டுதோறும் சேமிக்கப்பட்டவை. ஒவ்வொரு விதையும் நமது மூதாதையரின் சுவாசத்தை சுமந்து செல்கிறது."

அந்த மாலை, அவளது தந்தை சந்தைக்குச் சென்றிருந்தபோது, ​​வந்தனாவும் அவளது தாத்தாவும் கலப்பினப் பயிர்களுக்கு அருகில் ஒரு வரிசை நாட்டுப் பயறு வகைகளை நட்டனர். "பூமி தேர்வு செய்யட்டும்," என்றார் அவர். வாரங்கள் கடந்தன. மழை மெதுவாக பெய்தது. கலப்பினப் பயிர்கள் விரைவாகவும், செழிப்பாகவும், உயரமாக வளர்ந்தன. ஆனால் திடீர் பூச்சித் தாக்குதலுக்குப் பிறகு அவை விரைவில் வாடிவிட்டன.

விசித்திரமாக, நாட்டுப் பயறு வகைகள் செழித்து வளர்ந்தன. அவற்றின் இலைகள் சிறியதாக இருந்தாலும், வலிமையாக இருந்தன. அவளது தாத்தா புன்னகைத்து, "இயற்கை தனக்கு உரியவற்றை நினைவில் கொள்கிறது," என்றார்.

ஒரு நாள் காலை, அவளது தந்தை பயறு வரிசைக்கு முன்னால் அமைதியாக நின்றார். எந்த வார்த்தையும் இல்லை, வெறுமனே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். பின்னர் அவர் தன் மகளை நோக்கித் திரும்பி, "உன் தாத்தா உனக்கு என்ன கற்றுக்கொடுத்தாரோ, அதை எனக்குக் கற்றுக்கொடு," என்றார்.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, வந்தனா ஒரு விதை பாதுகாவலராக மாறினாள், கிராமங்கள் தோறும் பயணித்து, நாட்டு விதைகளையும், கதைகளையும் பரிமாறிக் கொண்டாள். அவளது கண்காட்சிகளில், அவள் பெரும்பாலும் ஒரு பழைய மண் பானையை மையத்தில் வைப்பாள்.

"இது," என்று சுற்றி கூடியிருந்த குழந்தைகளிடம் அவள் சொல்வாள், "வெறும் மண்ணோ அல்லது தானியமோ அல்ல. இது நாம் யார் என்பதன் அடையாளம்."

விதை என்பது வெறும் வாழ்வின் மூலம் மட்டுமல்ல. அது நம் இருப்பின் அடித்தளமுமாகும். - வந்தனா சிவா